Γιατί αγαπάμε Μάικλ Τζάκσον

MJacksonTruth, Μάρτιος 2011

Οι περισσότεροι από εμάς, όταν ήμασταν πιο μικροί, χωριζόμασταν σε δυο κατηγορίες. Αυτούς που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο και τους «ωχαδελφιστές» ή «παρτάκηδες». Κι από τους πρώτους λίγοι έμειναν πιστοί στις ιδέες τους κι ακόμη λιγότεροι το επιχείρησαν.

Ο Μάικλ Τζάκσον ανήκε σ’αυτούς τους τελευταίους. Μέχρι το θάνατό του διατήρησε την αγνότητα του παιδιού μέσα του, το ίδιο αγνό βλέμμα, τις ίδιες αγνές προθέσεις. Κι αν δείτε το βλέμμα του δεν άλλαξε ποτέ.

Ή τουλάχιστον αυτό βλέπουν οι θαυμαστές, αυτοί που βλέπουν με την καρδιά κι όχι όπως οι κακόβουλοι άσχετοι που το μόνο που βλέπουν στις φωτογραφίες είναι η αλλαγή του χρώματος, αγνοώντας βέβαια ως άσχετοι με βούλα την αρρώστια του.

 Αν λέγαμε πως οι θαυμαστές είναι τόσο φανατικοί αλλά και τόσο πολλοί για τη μουσική του και μόνο, θα λέγαμε ψέματα. Εξάλλου είναι αυτονόητο. Η βιογραφία του τα λέει όλα: συνθέτης, στιχουργός, οργανοπαίκτης, χορευτής, χορογράφος, σκηνοθέτης και σε όλα τελειομανής, με πολλές διακρίσεις και ρεκόρ… Αλλά, ξαναλέμε, αν ήταν μόνο η μουσική του, τότε απλά θα μιλούσαμε για τον άνθρωπο-ορχήστρα με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών παγκοσμίως. Όμως ο Μάικλ Τζάκσον δεν είναι μόνο αυτό. Είναι πρότυπο ανθρώπου, πρότυπο χαρακτήρα και προσωπικότητας. Κι αν δεν ήταν τόσο ταλαντούχος, θα είχε γίνει ένας καθημερινός καλός άνθρωπος. Όμως είχε ταλέντο κι αυτό το ταλέντο, το δοσμένο από το Θεό, όπως έλεγε, του έδινε δύναμη κι αυτή τη δύναμη θέλησε να τη χρησιμοποιήσει για το καλό του κόσμου. Υπερβολή; Κι όμως. Ο «παράξενος» είχε μεγαλόπνοο φιλανθρωπικό όραμα, γι’αυτό και ίδρυσε και ανάλογο ίδρυμα, βοήθησε με κάθε τρόπο τους κατοίκους της Αφρικής, τα στερημένα ή με προβλήματα υγείας παιδιά, γι’αυτό πάντα έδινε μέρος των εσόδων των συναυλιών του σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Φανταστείτε έναν άνθρωπο που είναι πανέμορφος, πάμπλουτος και απόλυτα επιτυχημένος, με επιτυχία σε όλο τον κόσμο. Γιατί αυτός ήταν ο Μάικλ Τζάκσον ήδη πχ στα 22 του. Σκεφτείτε σε πόσους ανθρώπους συνέβη κάτι τέτοιο και από αυτούς πόσοι είτε στη συνέχεια δεν είχαν ανάλογη επιτυχία, είτε ψωνίστηκαν, είτε έχασαν την επαφή με την πραγματικότητα και άρχισαν ένα σωρό καταχρήσεις και είχαν έντονη ερωτική ζωή.

Δείτε τον εδώ, σε ηλικία 24 ετών, με το Θρίλερ (2,  http://en.wikipedia.org/wiki/Thriller_(album) ) ήδη να κάνει θραύση σε παγκόσμιο επίπεδο, πόσο σεμνός είναι και πόσο φιλοσοφημένος’ τόσο που, όταν η δημοσιογράφος τον ρωτάει για τους χιλιάδες θαυμαστές, εκείνος λέει πως «είναι καλό το ότι θέλουν να τον αγκαλιάσουν και να τον αγγίξουν και πως, αν τους προκαλεί κάτι τόσο καλό, τότε αυτό είναι καταπληκτικό». Ούτε περηφανεύτηκε, ούτε συμπεριφέρθηκε σα φίρμα. Η αγάπη τον ενδιέφερε πάντα και αυτή αναζητούσε και στους θαυμαστές του. Και δείτε ταυτόχρονα πόσο απλός καθώς και αθώος ήταν, όταν μιλούσε για τη φιλία. Σαν ένας άλλος Μικρός Πρίγκιπας, που όμως είχε στερηθεί τη φιλία επειδή δούλευε εντατικά από πιτσιρίκι, στα 24 του το αναγνώριζε αυτό και δε ντρεπόταν να πει ότι τότε μόλις την ανακάλυπτε:

Ο Μάικλ Τζάκσον, ενώ είχε το απόλυτο στη ζωή του, διατήρησε την απλότητα και την ταπεινοφροσύνη του. Ο ίδιος μάλιστα σε συνέντευξή του δήλωνε πως «Ό,τι και να συμβεί, το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι το ανθρώπινο μυαλό και η προσευχή και η πίστη στον εαυτό σου και η εμπιστοσύνη και η επιμονή (…) Κι έπειτα το πιο σημαντικό: ΜΕΙΝΕ ΤΑΠΕΙΝΟΣ. Με την ταπεινοφροσύνη που έχει ένα παιδί, ένα νεογέννητο. Ακόμη κι αν γίνεις ισχυρός ή έχεις εξουσία με τους ανθρώπους, με το ταλέντο σου, όπως έκανε ο Μιχαήλ Άγγελος με τη γλυπτική, ξέρεις, κάτω απ’ όλα να είσαι ταπεινός σαν παιδί, σαν μωρό και να είσαι όσο πιο ευγενικός και δοτικός και γεμάτος αγάπη. Μην φουσκώνεις με περηφάνια.»

Ήδη γνωστός και μάλιστα στο απόγειο της καριέρας του κι όμως μοίραζε θρησκευτικά φυλλάδια στους δρόμους (εννοείται ότι συνέχεια του έλεγαν πως έμοιαζε με τον Μάικλ Τζάκσον), καθώς ήταν άνθρωπος βαθειά θρησκευόμενος (επί της ουσίας όμως, όχι σαν κάτι θεούσες που όμως οι πράξεις τους μόνο ηθικές δεν είναι), ήταν ντροπαλός και πάνω απ’όλα απλός. Θα μπορούσε να έχει όποια γυναίκα ήθελε αλλά εκείνος δεν το εκμεταλλεύτηκε. Είχε το όραμά του, ήταν ρομαντικός, ευαίσθητος, ντροπαλός. Καμιά σχέση δηλαδή με την εικόνα που του κατασκεύασαν οι φυλλάδες.

Ήταν τόσο απλός που τα ζώα τα φιλούσε στο στόμα, ξάπλωνε μαζί τους και τα αντιμετώπιζε ισότιμα. Δεν υπήρχε ζώο που να τον άφηνε αδιάφορο. Αντίθετα τα σεβόταν κι ένιωθε άνετα μαζί τους. Οι φιλόζωοι θα καταλάβουν γιατί. Εκτός από τον απέραντο σεβασμό που είχε στη φύση, με τα ζώα ένιωθε άνετα, γιατί δεν έχουν τα ελαττώματα των ανθρώπων και κυρίως δε τον έκριναν. Κι αυτό  συνέβαινε σε όλη του τη ζωή. Έχοντας έναν πατέρα που αγαπούσε τα ζώα, τα αγάπησε κι ο ίδιος από μικρός κι όταν πια μεγάλωσε κι έγινε ο νούμερο ένα καλλιτέχνης δεν τα ξέχασε. Γιατί, είπαμε στην αρχή, δεν άλλαξε, ποτέ δεν άλλαξε’ ως το τέλος, διατήρησε τα ιδανικά των παιδικών κι εφηβικών του χρόνων.

Αν άλλοι καλλιτέχνες μας έχουν εκπαιδεύσει σε βεντετισμούς, τότε φταίμε εμείς, αν πιστέψαμε ότι το ίδιο θα ίσχυε και για εκείνον. Αν μας φόβιζε το μέγεθός του, τότε και πάλι εμείς φταίμε. Η απλότητά του είναι αντίστοιχη κι ίσως μεγαλύτερη από το καλλιτεχνικό του μέγεθος. Γιατί ο σπουδαίος Μάικλ Τζάκσον, όταν δεν ήταν στη σκηνή, έπαιζε με παιχνίδια, ήταν καταδεχτικός με όλους και μάλιστα, γνωρίζοντας ότι προκαλούσε δέος και αμηχανία, έκανε προσπάθεια ώστε οι άλλοι να νιώθουν άνετα και φυσικά ίσοι του. Ο ίδιος στις περιοδείες του θα κοιμόταν σε καθιστή κι άβολη στάση επειδή άφηνε στους συνεργάτες του το μαξιλάρι, θα βοηθούσε μια γιαγιά, θα περπατούσε ξυπόλυτος, θα φορούσε πιτζάμες στα γενέθλια του γιου του, θα σκαρφάλωνε δέντρα, θα έπαιζε με κούκλες, θα ξεκινούσε πρώτα απ’το καρπούζι σαν κακό παιδί, θα έκανε σκίτσα του Μίκυ Μάους, θα έτρωγε με τα χέρια…

Και φυσικά η απλότητά του φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τους θαυμαστές. Θα έβγαινε για καφέ μαζί τους, θα ήταν πάντα καταδεκτικός, θα τους έστελνε από σημειώματα μέχρι φαγητό και μπαλόνια και κυρίως θα ικανοποιούσε την επιθυμία τους να τον δουν έστω για λίγο. Γιατί πρέπει να ξέρετε ότι, όταν οι θαυμαστές τον φώναζαν έξω από το ξενοδοχείο, εκείνος ένιωθε την ίδια λαχτάρα. Τους ένιωθε!

Η απλότητά του φαίνεται κι από τον τρόπο που μάχονταν όσους τον πολεμούσαν, κυρίως τα ΜΜΕ. Με αμεσότητα. Είτε θα φορούσε ένα αστείο μπουφάν που κορόιδευε κάποιον «καλό» δημοσιογράφο, είτε θα σήκωνε πανό. Κι ήταν αστείος, πολύ αστείος. Είτε γιατί αυτό έβγαινε από μόνο του είτε γιατί ο ίδιος ήθελε να κάνει τους άλλους να γελούν.

Τι θέλουμε να πούμε με ολ’αυτά; Ότι ήταν βαθειά ανθρώπινος, γλυκός και καλοπροαίρετος. Μιλούσε και χαμηλόφωνα, δείγμα της ταπεινοφροσύνης του κι αυτό. Αυτό είναι κάτι που ο κόσμος δε γνώριζε και δυστυχώς δε γνωρίζει ούτε τώρα. Αν τα γνώριζαν, δε θα πίστευαν στα ψέματα που του απέδιδαν τόσα χρόνια. Και θα τον αγαπούσαν όπως τον αγαπούν εκατομμύρια άνθρωποι σ’όλο τον κόσμο.

Κάνε like και στη σελίδα στο Facebook: https://www.facebook.com/MichaelJacksonTruth